Ağaç olmayı sevmedim hiç.
Bağlanmayı toprağa, suya.
Deniz olmayı da sevmedim hiç.
Vurmayı hep aynı bilindik kıyılara…
Dağ, taş, ova fark etmez.
Konmayı sevdim ben.
Kırmayı kozamı!
Evet evet!
Ben bu dünyada en çok kelebek olmayı sevdim.
Her şeyden bağımsız olmayı,
Hepsinden biraz almayı.
Ve her an gidebilir olmayı...
Kayıt Tarihi : 21.2.2018 11:22:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
Os
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!