Kuş Kafesi Şiiri - Engin Özcan

Kuş kafesi..
Umutlarımı kitlediğim,
küskünlüklerimi sakladığım,
korktuğumda sığındığım dostum.
sendemi karanlıkta görünmüyorsun bana?
uğruna şarkılar söylediğim,
Bak....
Sarı bir sonbahar çöküyor üzerimize,
Solgun çiçek kokularını duyamadığmız,
bir camın arkasından bakıyoruz ağaçlara.
Gözlerimi göremiyorsun,
Sözlerimi duyamıyorsun,
Beni hatırlamıyorsun...
Boşver...Sen yapraklara aldanma..
Onlar her sonbaharda böyle düşerler..
Ben,her sefer inatla yeşertirim sevgimle.
Sen kuşlara aldanma..onlarda yalan söylerler..
Bende söylerim....
Aldırma sen....
Bana yine o şarkıyı söyle,
İçinden gemiler geçeni hani.
Belkide,yeniden tanışırız bir ihtimal,
O eskici yine geçer kapımdan,
Eskileri verip,eskiler alırım,
Binlerce hatırası olan...
Belki,seni o mağaza vitrini sakinliğinden,
koparıp alırım sakince..
Yağmurda koşarak uzaklaşırız,
Bir otobüse yetişme telaşıyla yanarken.
Duraklarda yine o tanıdık yüzlere rastlarız,
Yine aynı hurda otobüse binip balattan geçeriz..
Köhne ahşap bir evin önünde iner yürürüz..
Yağmur kimin umrunda...
Kuş kafesim...
Ben..
Yağmur...
İstanbulu seyreder,
Vapur seslerini dinler,
Bir düşün ortasında beliririr..kayboluruz,
Hiç beklenmedik bir anda..
Sonra çekip gideriz...
Sevgilerimizi çocuklara emanet ederiz,
Hayalleri dostlara,
Beni sana,
Seni bana,
Sonra... yine bahar....
Yine,aynı mavra...

EnGiN ÖZCAN
6 Eylül 2001
İstanbul / İstinye