Kuş Çoğullaması Şiiri - Halil Işık

henüz ölçülmemiş bir dağın yüzünü boyuyor, ibrâhim,

etekleri sımsıkı orman, tepeleri çok kuşlu

ibrâhim’în elleri, sonsuza uzayacak bıraksam

- tutma beni, kuşlara varacağım, bu bahar

bana öyle deme ibrâhim

bakma öyle, papatyaları kurutuyor bakışların

başım dönüyor, sarışınlığından

uzaktan, mâvisi gözlerinin,

menekşelerde, sarhoş gülümsüyor

gözlerin, öyle kocaman ibrâhim

güzel bir katık arar gibi susuzluğuna

çok kadın soyunup, giyinir, sonsuz aklarında

bir kadın, saçlarının sıklığını,

elleriyle tartar gibi, kalabalıklaşır gözlerinde

bırak kuşları ibrâhim,

güneşi kaçıracağız

akşamı bulamayız, aktığı yerde…

Köye, yeni yüzlü adamlar gelecek

öyle adamlar ki, her biri

bir yanlışı sevmekte haklı bulunmuştur

ibrâhim, öyle adamların elleri, ne çoktur

bu senin köyün, ibrâhim,

çok eski bir antik şehirden artmış,

resim defterimde yarım kalmış,

bir evin köyü müdür, kağıdın bittiği yerde?

ayışığı kıt, sesi eksik bir odada

iki yudum soluk hatırına

parmak uçlarımızdan gitmeyen bir kışta,

kan donuyor ibrâhim, ölüm pıhtılaşıyor ayaklarımızda

uykusu gelmiş bir ecel, yorumsuz yatar aramızda

ağzı kapalı bir kadın gibi, gözleri şımararak

uykumuzda bir çiçeği bölüşürken,

üzerimize kan sıçrıyor yine

bir çiçek de nasıl kanıyor ibrâhim…

Bilirim, yürek vurgun bahara

yürek, kuşlara meyilli…

dağlar yorgun, dağlar hâlâ kapkara

her şey ertelenebilir bir yaza, ölümden başka

ama, bu dağlar, daha çok kış çıkarır ibrâhim

sen gel, beni dinle

varma daha kuşlara…

5 Mayıs 2016 Perşembe / İstanbul