Kuruyunca İnsanın Yüreğindeki Sevgi Pınarı

Nasılda değişiyor insanın değişmez sanılan yanları
Kuruyunca insanın yüreğindeki sevgi pınarı
Bir hata zehirliyor tam sırtından hayatı
Mümkün olmuyor bu dünyada ödemek diyetini
Hatıralar can veriyor gözlerdeki simsiyah kinlerde
Bir tutam köz,sıcaklığını muhafaza ederken bedenlerde
Çok çabuk eskitiyoruz gerşeyi ve fırlatıp atıyoruz
Sevgilinin resmini
Çiğ düşmüş çimenlere çarpan bir kelebek kanadı gibi
Oysa oturup insan iki lafın belini kırabilmeli
Yıllar sonra yapanı değişse de bir fincan kahve içebilmeli
Beceremiyoruz seven bir kalpte sadık yar olarak kalmayı
Çözemiyoruz dil ile bağlananları
Kesip atamıyoruz içimizdeki aşk baygınlığını
Kederlerle süslenir ağıtların sarktığı dalların yaprakları
Zamandır doğuştan insanın boynuna asılan darağacı
Geçerken önüne gelen herşeyi yaşlandıran soyagacı
Ölümde neymiş
Cümlenin sonuna konan nokta
Soğuk güz dönümlerinden sonra
Yalnızlığın döşendiği eski arnavut kaldırımlarında
Artık ne yazsan hüzündür,ne söylesen
Acı damlar söz süzgecinin musluğundan
Gurbettir okunan yabancı yüzlerde,gün batımı tablolarda
İncinmiş gururun fotoğrafıdır ceylanın bakışında
Başka ne söylenir insanın yari akmıyorsa damarlarında
Sadece geceyi görürsün karanlığı duyarsın kimsesizliklerde
Çekilecek bir alan kalmaz kaçsan kaçsan inine kaçarsın
Yarin terkettiği,sevgisinin boşalttığı evlerde.