Kuruyarak Ağaçtan Dökülen Yaprak

Cayır cayır yanan denizlerde
Mücella bir yakamozdu gözlerin
Ayrılığın ritmini çığıran kemanın
Telleri kadar inceydi kirpiklerin
Mazlumun lehine hükmeden
Asil bir yargıçtı sanki Bakışların
Ve o saf ve o masum Tebessümün
Kimsesiz bir çocuğu doyuran aş
Zulme kalkan baş, mazluma akan yaştı

Sevdin beni , Ruhundan bir pay ayırdın bana
Hak etmesek de ayrılık düştü bize yazgıda
Mutlu ol, o güzel gözlerin kalmasın ardımda
Görmezden gel, görürsen bir cadde başında
Gittim diye Solmasın ruhun bu gencecik yaşta
Sakın ola kavuşamadık diye küsmeyesin aşka
Diyecek başka bir şey kalmadı elvedadan başka