Kuru Yemiş Şiiri - Yasin Evliyaoğlu

Önce güneş vurdu dalı mı
Erken esen hazin rüzgar;
Kuruyan yemişimi düşürdü,
İncir ağacımın yaprakları döküldü..
Sıradan gibi görünsemde hep sıradışıydım
Yenilmişliğin izlerini taşısa da gözlerim
Derinden tebessüm eden gözbebeğim yardı..
Yapraklarım kuruyup dökülsede bahara namzet filizlerim vardı.

Kuru'yan yemiş ağacının dalından düşsede umutlarım,
Baharda çiçek açacak kurumayan dallarım vardı!
Yenilmiş gibi göründüğüme bakarak yanılma,
Yeni bir güçle dirilen ruhum tekrar şahlandı.
-Şiir gibi süzülüyor um Şehr-i Aziz'in semalarında,
Belki son bir dem; belki son demlenişim...

-HAZAR gölü plaj'ında uçuşan martıların kanatlarında bir tüy kadar hafif olmak ne güzel bir çare!

Sen Bilmezsin, şiirlerin yargılandığı dünyanın suretini!

-Bir şairin kalbinden sızan kanı
Bir parmak baskısı durdurur mu?
Kanayan kalpse hangi düzeyde tutacaksın ki kanama dursun?
Kanayan kalbi, kanamayan kalbin üstünde tutmak belki tek çare!
Elimde kuruyan bir yemiş,

-Sinemin derinliklerinde ki bahar esintileri senin limanın..
Boynumuz bükülse de asla pes etmek ezilmek, ezmek yok kitabımızda
Kurtuluşun reçetesi; ne gitmek, ne kaçmak
Bu dünyanın içinde, aşkı sevgiyle taşıyan canlarız...