Kurudu Gülistan Bağ Gülsüz Kaldı!

Bir zaman bağda bir gül vardı dostlar.
Ahu gözlü, huş bakışlı maraldı.
Şimdi yok, baharım zemheri kokar;
Hayat can özümü elimden aldı,
Kurudu gülistan, bağ gülsüz kaldı!

Bir baktı mı sanki dünya dururdu,
Yumsa gözlerini bahçem kururdu,
Gönül nere baksa onu görürdü…
Gayri gözler yorgun, menzil daraldı,
Kurudu gülistan, bağ gülsüz kaldı!

Sevmek yetmiyormuş, anladım zahir
Ağızda tat yoksa bal bile zehir.
Şimdi her sözcüğü ağlatır, şair,
Kayıksız, küreksiz ummana daldı,
Kurudu gülistan, bağ gülsüz kaldı!

Şimdi ben annesiz bir çocuk gibi,
Açmadan çürümüş tomurcuk gibi…
Hayat; sevmek, gülmek, mutluluk gibi
Her türlü nimeti yüzüme çaldı,
Kurudu gülistan, bağ gülsüz kaldı!

Gülüm derdim, gülerdi cümle alem.
Artık gözlerde yaş, yürekte elem.
İndi tokmak yere, kırıldı kalem…
Bilmez kimse, akıl, gönülsüz kaldı!
Kurudu gülistan, bağ gülsüz kaldı!