Kuru Vicdanlı Şiiri - Veysel Şimşek

Olmuş para, pulun, nefsin kölesi,
Gözü dönmüş, yok imana gelesi,
Bilmem farkındamı çoktur hilesi,
Benliğin yitirmiş kuru vicdanlı.

Nerden alır cesareti güveni,
Toplum yüz karası, yoktur seveni,
Dersin sanki kör şeytanın yeğeni,
Zorun nedir bilmem kuru vicdanlı.

Nefsine yenilmiş kimseyi görmez,
Yüksek uçar dosta hal, hatır sormaz,
Yutar hamuduyla kimseye vermez,
Derim kendine gel kuru vicdanlı.

Bir söz vardır, derler vicdanı kuru,
Nedir bilmem kuru vicdanlı zoru,
İnsan ol,, insanlık yolundan yürü,
Yitirmiş benliği kuru vicdanlı.

Dünya ateşe yansa asla tınlamaz,
Sağır değil ama seni dinlemez,
Vicdanı kuru insanlık anlamaz,
Anlaşılmaz zoru kuru vicdanlı.

Zanneder dünyayı kendine özel,
Ne söylersen söyle hep okur gazel,
Bu dünyada tekten kendine tüzel,
Tanımaz kimseyi kuru vicdanlı.

Hey! Kuru vicdanlı kendini aklama,
Kin, kibiri hep içinde saklama,
Veysel der ki; Ölüm gelir aklıma,
Uyan derim sana kuru vicdanlı.