Kuru Kütük Şiiri - Fikret Turhan

Kuru kütük,
Bir zamanlar...
Köklerin toprağı...
Dalların havayı...kucaklardı....
Yaprakların...
Onların arasında
Kuş yuvaların vardı...

Kuru kütük,
Bir zamanlar...
Öncelerinde çiçeklerin....
Ardından da yemişlerin kokardı...
Gündüzleri O2' ler
Geceleri CO2'ler kaynağındı...

Kuru kütük,
Bir zamanlar...
Kökünden yaprağına
Şükrün kalkardı...
Yaprağından köküne
Secdelerin vardı....

Kuru kütük,
Şimdilerde...
Bir bıçkıya mı?
Bir ocağa mı? yakındı...

Kuru kütük,
Sonralarda...
Biraz kül...
Biraz duman..olacaktı...

Kuru kütük,
En sonunda...
Küllerin yerlere...
Dumanların göklere..savrulacaktı...

Üzülme...
Kuru kütük,
Zaten özünde toprak vardı...
Küllerin...
Diğer köklere...
Zaten özünde hava vardı...
Dumanların...
Diğer dallara..karışacaktı...

Kuru kütük...
Yaşken de...
Kuruyken de...
Yanarken de...
Hep yaşayacaktı...