Kurtuluş En Dipten Başlar Şiiri - Uygar ...

Tut ki serseridir gece, sokağa atmışlar başıboş bir deli
Tut ki ellerini kırmışlar gecenin ve yakana yapışmış bırakmıyor seni
Kâbus gibi çökmüş boğazına sıkabilse biraz daha
Alacak senin son nefesini

Veyahut sen körkütük âşık
Sarhoşsun aşkından geberiyorsun
Kesmişler gibi dillerini söz çıkmaz ağzından
Lokma geçmez kursağından

Tut ki sokakta bir kış sen yalınayak
Sırtında yok parkan
Ve gecedir aylardan zemheri
Titriyorsun köpek gibi

Mesela gecedir, yalnızsın bir başına
Ve sokakta
Kapkara bir gecenin ortasında
Pis bir bataklığa saplanmışsın mesela

Yani birinin başına gelebilecek en son şeydir
Gelen senin başına
Gece deli ve delirtmiştir seni
Ve üstelik umutlar yitmek üzere

O zaman sen bırakmamalısın işte
Vazgeçmek kavramını atmalısın ceplerinden
Aklının her köşesinden,
Salmalısın bir bela gibi üstlerine, üstüne üstüne gelen her şeyin

Yani yürümelisin ortasına, kara kapkara sokağın
En karanlık gölgeye sığınmalısın sonra
Tüm dertlerini çıkartıp ceplerinden
Atmalısın sokağın en kuytu karasına

Sonra başını kaldırıp gökyüzüne bakmalısın
Derin bir nefes alıp gökyüzünden
Hem de ödünç.
Yıldızlara bakmalısın, çünkü kurtuluş en dipten başlar hep