Kurtuluş Şiiri - Johann Wolfgang von Goethe

Sevgilim beni aldattı, güya
Beni neşeye düşman etti;
Hemen koştum akan suya,
Ve su önümden aktı gitti.

Dikildim kaldım çaresiz, suskun,
Kafam şişti, sanki sarhoşum;
Düşe yazdım nehre, vurgun,
Dünya takıldı bana, malum.

Bir an birşey duydum, çağırıyordu-
O tarafa ardımı dönmüştüm-
Bir sescik, hayran olası ötüm:
'Dikkat et kendine, derindir su.'

Tüm kanımdan birşey sızdı birden,
Gördüm ki, çok şirin bir kızdı;
Sordum: Adın ne? 'Sukızı! '
Ah güzel Sukızı! İyisin sen.

Beni ecelden beri tutarsın,
Sana ebedi canımı minnettarım;
Yalnız bu bence azdır sanırım,
Artık hayatımın da bahtısın!

Ona sefaletimi şikayet ettim sonra;
Gözlerini kapattı bir hayli hoş;
Öptüm onu, oda beni mayhoş,
Ve - bir daha mı, Ölmek asla.

Çeviri: Musa AKSOY