Kurtuluş Şiiri - Seyyah Mehmet Özcan

Aziz yurduma kastetmişken düşmanlar
Dur denir de milli mücadele başlar
Pervasızca dört bir koldan saldırırlar,
Karanlıklara güneş Samsun’dan doğar

Erzurum’ da ince bir kıvılcım çakar,
Sivas’ta meşaledir tüm yurdu sarar,
Bütün kalpler vatan vatan diye çarpar,
Yokluktan küllerinden yeniden doğar.

Kadınlar dul, çocukları yetim kalır,
Evlatların eline kına yakılır,
“Ya istiklal, Ya ölüm! ” beyne kazınır,
Kurtuluş destanına böyle başlanır.

Başkomutan gelir ölümü emreder,
Mehmedim tek cümle “Vatan sağ olsun! ”der.
Düşmana aman vermez tekbirli diller,
Ve siperlere konur tek tek yürekler.

Mermi taşır cepheye Nene Hatunlar,
Gülle sallar düşmana Seyit Çavuşlar,
“Şehit ol! ”diye gönderir tüm analar,
O mübarek kanla sulanır topraklar.

Hilal bakarken Mehmedimin kanına,
Gıptayla bir yıldız süzülür yanına
Simgedir o, bayraktır taçtır başına
Yan bakanların bakılmaz gözyaşına

Hasan Tahsin tetik çeker ses verir
Türk milleti duydum der düşman devirir
Urfa, Maraş Antep’te sayfa çevrilir
Yurduma göz dikene dersi verilir

Ecdadımız üstüne düşeni yaptı
Bu mukaddes vatanı bize bıraktı
İlelebet, sönmeyecek ateş yaktı,
Tarih kurtuluşun destanını yazdı.