Kurtuluş Şiiri - Sinan Akıncı

Parklarda gezen başıboş bir köpek
Siyah beyaz penceresinden bakıyor önündeki karnavala
Palyaçolar mutlular, kargalar bile şen şakrak
Rüzgârın sesine raks ediyor ağaçtaki her bir yaprak

Cümlealem nirvanaya erişmiş
Zil takıp kıvırtıyorlar parlak saniyelerin serin gölgesinde
Köprüler binalar heykeller ve trafik ışıkları
Deprem olmasını beklemeden sallanıyorlar şuursuzca

Ara sokaklarda kaybolmak istiyor bu başıboş gezen köpek
Şehrin boğucu nefesinden uzaklarda
Otobüs uğramayan unutulmuş duraklarda
Medeniyet çığlının duyulmadığı vahalarda

Anlayamıyor insanların halinden
Onlar sanki bir hiç uğruna yaşıyorlar
Onu onlardan ayıran sıradağlar
Küçülmüyor aksine çoğalıyorlar

O dört duvar arasında
Kendi kamerasıyla filmini çekiyor
Kirli patileriyle beyaz bir sayfaya şiirini yazıyor
Ama duymuyorlar geceyi yaran havlamalarını

Belki de artık anlaşılmak istemiyor
Kendi kurduğu imparatorluğunda
Hükümdarına dalkavukluk yapıyor
Diktatörüne candan bağlı

Kulübesinin penceresinden gözlemliyor
Demokrasi sarhoṣu evcil bireyleri
Çok oldu o tasmasından kurtulalı
Bir köpekken ansızın kurt olalı