Kurtuluş Şiiri - Mikail Kurum

Söyle kaçta kaçı kaldı ömrümün kim bilir
Ne hüzünler ne umutlar ne kırıklıklar bildim
Kıpkırmızı gök kan gibi, gören ruhum irkilir
Mavilerin güzelliğine özlem duyar gözlerim

Bu özlem yedi bitirdi çürüttü mahvetti beni
Rüzgar sütlimanken yıkıldım dün gece
Rüyamda mezar taşımı gördüm bir nevi
Artık ölümü hatırlatır her satır her hece

Pişman olmak insanın doğasındadır bilirim
Ama ben artık dayanamıyorum soyut acıya
Kendimden utanır sonra ölümden korkarım
Her anı, heyecanı dahi görürken facia

Soğuk ve paslı bir demir kadar yanarım
Kalmasın ömrün bilmem kaçta kaçı
Dökülsün dişlerim saçlarım eririm donarım
Bedbaht kullar kutlar bilmem kaçıncı yaşı

Her yaş beni ölüme daha yakınlaştırır
Kurtuluş olsa da yaklaşınca korkar insan
Her yaş alnını ütüsüz elbise gibi kırıştırır
Kurtuluş bir yerde sonsuza dek evreni izan

28 Mayıs 2024