Kurtuluş Şiiri - Metehan Kılınç

O, çehremi karanlığa sürükleyen aşk
Tutkumu boğazımda bırakıp nefesimi sıkan aşk
Umutlarımı, tasavvurumu yere çarpan aşk
Kalmadı bende taşacak heves
Kalmadı bende duyulacak çığlık
Kalbimki yanarken cayır cayır
Köz olup taşarken gözlerimin önüne
Beni alıp götürdü de bir hayal deryasına
Orda efsunlanan gözlerim sanki bir ışıkla sevişti
Bu ışık ki gerçeğin ateşi
En yabani zamanda, hırçın sevgilinin gözleri önünde
Sardı beni, yetişti umutlarıma
En olunmaz yerde, bilinmedik bir edayla bu ışık
Açtı gözlerimi açtı gözlerimi
Vurdu hırçın sevgiliye vurdu hırçın sevgiliye
Kaçırdı esarete zincirlenmiş ruhumu
Sevgilinin ellerinden, sevgilinin kuşatmasından
Hediyedir bugün kendime en büyük
Ebediyete uğurlandı artık bu yük...