Kollarım ruhumu teslim etmemek için sıkı sıkıya bağlı
Sağımda Habib-i Neccar
Kurtuluşun içindeki yıkıntılar arasından geçiyorum
Oysa ben zamanın içinden geçmek isterdim şimdi
Kandilli ışıklarda yürümek
Kurtuluştan gidelim ya da
Şu an kurtuluştayım demek
Süslü konaklarının içinden gelen müzik seslerinin büyüsüne kapılıp dans ederek ilerlemek
Gözlerimin önünden geçenlere engel olamıyorum
Aklımı erdiremiyorum gördüklerime
İçindeyim artık durmuş zamanın
Kaldırıp götürüyorlar medeniyetimi
Ölmedim de diyorum çaresizce
Camimle, kilisemle, havramla
Medeniyetin altında kalmakmış kaderi
Götürmeyin, bırakın, taşı da toprağı da manzara kadim şehrimin
Sesim kesilene dek ağıtlar yakasım var
Sevdiklerimiz öldüğünde yas tutmayı bilirdik
Meğer topraklarımızın yasını tutmakta atalarımızdan kalan kaderimizmiş
Şimdi Cehennem kayıkçısına sevdiklerimizi emanet edip cennete gönderemeyiz
Nefes alanlarımızı ölmeden gömemeyiz
Biz yetiş diyene yetişilir diye bilirdik
Kimse gelmeyince Hızır gelecek diye bekledik
Kadim şehrin kadim insanlarıyla çaresizce biz
Kayıt Tarihi : 20.7.2023 15:20:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Büyük depremin ardından dünyanın ilk ışıklandırılan caddesi olan Antakya' nın Kurtuluş caddesindeki çaresizliğimizden yola çıkıp, St.Pierre Kilisesinin üst tarafında bulunan kayalara oyulmuş olan Cehennem Kayıkçısı Charonion (Kharon), veba salgını nedeniye ölenleri şehrin ortasından geçen Asi nehrinden karşıya geçirdiği gibi eşimiz, dostumuz, akrabalarımız birbirimizin elleriyle toprağa verildi, sahipsizler mezarlığına. Bu toprakların her yerinde olan Hızır makamlarının bilinciyle yardım çığlıklarımız göğü inletse de "Ya Hızır" diyerek bekledik, kadim şehrin kadim insanlarıyla çaresizlik ve yaşanmışlığımızın bıraktığı derin izlerle 8. defa yüzleştik.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!