Kurtuluş Şiiri - Tahir Sağır

Bedenim betonlarda dolanırken kaygıyla,
Ruhum uzanıvermiş bir ağaç kenarında.
Zihnimi zaptettiler seküler sancılarla
Yüreğimi yordular daha taze çağında.

İnsanlar olmasaydı belki güzeldi dünya
Olmazdı bunca nefret ,bitmez tükenmez kavga.
Birisi uyanıktı çıkıverdi de aya.
Sonra nasıl olduysa yine geldi dünyaya.

Bu dünyadan gidenler bir daha geri dönmez
Ölüm, kapısı olur kurtuluşun önünde
Kimisi ölümün de kadrini hiç bilemez,
Bir sancısı yok ise o gamsız yüreğinde.

Gurbetin içindeyiz gurbete hasret yine
Her gece kavuşuyor sonra uyanıyoruz
Her gece gidiyoruz hakikatin evine
Her sabah bir rüyayla tekrar avunuyoruz...