Kurşunla iftar/ölmeyenler/çeçen/çanakkale

Son bir lokma ekmek kaldı
Boğazında Kenan’ın,
Eli kabzasında beylik silahının,
Ayaz mı eksi bilmem kaç santim
Ramazandı ayın adı
Beklenen ezanı Muhammedi
Elli nc minibüste,
Bir otobüs aynasız şimdi.
Pusuyu ne bilir,
Sahurdan beri aç
Bedenleri.
Rehavete kapılmamak en zor eğitimleri…
Evde bekler yunus
Anası ıslamış köfteyi
Köfte dedimse yüz gramı kıyma, geriside ekmektir hani
Soğan vazgeçilmez mezesi…
Beş çocuklu bir ailenin en küçüğü çevik Kenan,
İstemedi hiç hayatında ne hayvan nede tarla tapan.
Zaten istese de fayda yok
Bir göz oda,
Yedi insan.
Yıllarca koştu çeşme başından meraya kadar
Kazanmak için sınavı
Polis olacaktı ya,
Köyün en büyük adamı…
Bir de dua etti durmadan
Hem sabah hem yatsı namazı…
Horoz sesleri arasına,
Geldi postacı recep.
Soğuk bir ayran vakti
Kadar ancak kaldı..
Dünyalar onun oldu
Kenan polis okulunu kazandı
Film şeridi gibi geçti zaman
İlk tayin İstanbul
İlk görev çevik
Nerden bir bilsin
Daha yeni kavuşmuşken
Nazlıya
Düğün çorbasının dumanı
Yeni sönmüşken
Muhammet’inin kokusuna doyamamışken
Bir ramazan günü,
Bir kutlu günde
Rus yapımı bir keleş,
Hain damgalı bir kalleşin,
Yağlı kurşunu olacaktı iftarlığı
Elinde susamı bol bir pide
Cebinde Muhammet’inin çikolatası.
Yığıldı elli nc nin koltuğuna Kenan
Kahpe bir kurşunla,
Ölüme iftar açtı.
Kelime yi şahadet getirirken dudakları
Bir eli silahında
Diğeri kızıl kana bulanmış pidede
Şerbetler içti
Musaplar, Hamzalar, halid bin Velidler gibi
Hakkın çeşmesinden
Ak kanatlı bir güvercin havalandı
Pusulanan çevik otobüsünden
Çırptı kanatlarını
Ölüpte yaşayanların diyarına
Kenan illerine
Çanakkale’den Çeçen’e..
O günden sonra
Bir daha susamlı pide yemedi Nazlı
Muhammet’ini daha bir sıkı bastı göğsüne
Daha çok dua etti
Öldü sanılan ama
İnadına yaşayan şehidine
Sırtından yaralı bir üniforma
Sayfaları kanlı bir Kuran-ı Kerim
Kaldı Nazlıya
Kurşunla iftar eden Kenan’dan
Birde bu şiir,
‘Yıllarca seni,
Sizleri,
Bütün öldü bilinenleri
Kıyamete kadar
Unutamayacaklardan...’