Kurşun Şiiri - Zeynep Yılmaz 3

aşkın kurşuna diziyor
şiirimi
kefaretim
hafıza kaybın
kolluk güçleri kollarımı kırarken
O’nu seviyorumlar diziyorum
Yüz yılllardır o'nu seviyorum
O beni yalanlarken
Bak bu bir şiir için nedendir
Sarhoş anılarımın içinden geçen
Kelebeklerdir yanızlığımı titreten
Dolunayın altında dolanırken gece
Ay taşıyordu içimden
Geç kalınmışlığın ara sokakları tutulmuş
Herşey on sekiz yaş içiydi
Bir yerde sıra dışı işler dönerken
Zihnimi
Kelebekler temizliyordu
Aşka dair ölü iletiler sızıyordu geceye
korkuya karışmış terk edemeyişler
Sefalet sevdayı kıyıyordu
Eni konu söylemlerde
İçki masasında kurtarılamıyordu otuz beş yaş üstü yaşamlar
Yarı terbiyeli güreşiyordu
en sevdiklerimin önüne
şiirim baş sağlığındır

sen’i
güneşli bir istanbul sabahında aldattırken
başka bir kalbi araklayıp;
yalancıktan sevişebilmektir
hep yaptığım gülümseme
yalancı şiirim
çiçekler toplayıp sözcükler biriktirmektir
kefaretim
öncesizlik ve sonrasızlıktır
masaya koyduğum tatlının adı
güneşin öldürdüğü
özgün gecelerinin yaşlanmaya yüz tutmuş
daktilo görevedir ban verdiğin iş

oysa işim gücüm seni sevmek
Uyumak için;
beni kelebeklerle tanıştığım maşuk'umun içinde...