Kurşun Şiiri - Batıkan Kaymaz

Vuruldum...
Ben hayatımın ilk ve son kurşununu senden yedim
O namlusu gül dolu silahından çıkan kurşunun izi kalıcıdır koynumda
Kapatamadığım, kapanmayan
Uyuz bir köpek gibi peşimde kanımın damlaları
Kime sarılsam biraz benden kan kırmızı
Biraz senin elinden bulaşır suratına
Kayıbım...
Tüm şehrin ışıkları kibrik çöpü gibi çakıldı, küstü boynunu büküp.
Bul...
Bul beni bir fener yak, takip et izlerimi, yaralıyım elinden fazla uzağa gidemem
Buluncada at penceresiz ışıksız bir odaya
Ciğerim soluğundan uzak, kasap tezgahında dilimlenmeyi bekleyen mundar parça
Af çıkınca iki cihan, ömür yetmez sevdandan
Al götür beni buralardan uzağa, tüm kadınların adının sen olduğu, hepsinin ama hepsinin kaşına kadar sana benzediği ütopyaya.
Tüm çiçekcilerde saç telin satılsın alan olmasın benden başka...