BİLİYORSUN
Biliyorsun sende savaşmadığını
Yanlışlarının doğrularından çok olmadığını
Biliyorsun dostlarının düşman olmayacağını
Biliyorsun içinden geçenlere güvenebileceğini
Sen
Bir garip tebessüm oldun bende
Adını unuttuğum yabancı bir şarkı
Anlamsız artık bakışların
Sesiz kaldı kelimlerim
İçimde dinmeyen haykırış oldun
Fırtınalar koparan havalar gibi çöktün yüreğime
parça parça şiirlerim
kırık dökük umutlarım
yarınsızdi satırlarım
gözlerim kısık
kalemim kırık
cebim yırtıktı
Alpaslan Dilmen
Seni tanıyamadı bu beden
Kol kola girip yürüyemedi Nevizadeden
Söyleyemesek de şarkıları
Sallayamasak da bayrakları
Bu kalp unutamaz adını
Yatmışım toprağın üzerine yalnızlığın karesini arıyorum
Ne yaprak ne kuru dallar
ne de kızıl son bahar
Ya da toprağı yırtan koca bir mantar
Hiç biri değil benim gibi
Hiç biri veremiyor benim gibi yalnızlığın pozunu.
Teninde başladım kavrulmalara,
ilk nefes nefese seninle kaldım,
Dokunuşun hayat veriyordu hücrelerime
Bedenim seninle gülümsüyordu
Gecelerin uykusuzluğu sabahların mutluluğuydu,
Her yer sen kokuyor her tat da sen oluyordun,
İzmir
Doğmadığım topraklar
Adını bilmediğim sokaklar
Kendini göstermeyen içimdeki çocuk
İzmir
En değerli oyuncağım
Yalnızmışım dost sandığım yüreklerde
Yalnızmışım ses verdiğim kulaklarda
Umut beslediğim sokaklarda
Adımı söyleyen dillerde
Bana bakan gözlerde
Sarf ettiğim kelimelerde hep yalnızmışım
Bazen gitmek gerekiyormuş,
Her şeyden tüm yaşanmışlıklardan,
Adım adım istemden de olsa gitmek,
Kimine göre hızlı bana göre yavaş,
Usulca yada gümbür gümbür,
Gitmek gerekiyormuş bazen
Gözyaşımla mühürledim kalbimi
Kapadım dilimi başka isimlere
Tenimde başka kavrulmalar yasak
Sussun adınla inlemeyen dudaklarım
Bakmasın seni görmeyen gözlerim
Senin olmadığın geceler bitmesin
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!