Kurnazlığın Kirleri Şiiri - Önder Karaçay

Ağrı başını mengene gibi sıkıyordu,
Acılara kafa tutmanın bedeliydi belki
Hayatını düsturla biçimlendirmeyi severdi
Elleriyle tutarak öptüğü dudakların izi,
Takatsiz avuçlarında bir sızı

Gözleri şeytani cehresi üzerindeki
Çukuru zor dolduruyordu
Gençliğini andıran bir muammanın
Tebessümü yüzünde asılı

Vücudunu bir titreyiş almış,
Yârinin gidişi batmaya mecbur güneş gibi,
Nemli gözlerini kapatmış

Peşinden bir tas su bile serpmeden
Gözyaşları kendi kendine akmıştı

Ruhunun asıl şeytani yanı
Haysiyetli yüz çizgileriydi,
Kurnazlığının kirlerini bu çizgilerin gölgesinde
Saklamayı iyi beceriyordu.

Hisleri vapur halatı gibi güçlüydü,
Kim kimin dünyasını karartıyordu belli değildi.

Karanlık neden bu kadar
Büyük bir hırsla çökmüştü,
Ya da kendisine öyle geliyordu

Gözlerinde hercai bir menekşe açmıştı,
Bu kaderi bir vahdet vuslatının
Tevazusu gibi biçimlendiriyordu.

Aklını ve ahlakını huzura götüren nimet,
Kapısının ebedi eşiğinde sırasını bekleyen
İnsan kederiydi.

Bir sevda menkıbesini
Coşturmuş gibi gururluydu,
Cehennem bir köşesinde
Alevlerin söndürüyordu

Önder Karaçay