Kurgusu 'An' Şiiri - Ayşe Keskin

Coşkun bir ırmak için, üzüntüsünü çekmekten başka bir şey değildi hayat; kuraklığa boğulan sınırlardan her geçtiğinde toprağı kendiyle sürüklediği için.

Ya toplayıp toprağımızı kaçacağız kenara...ya da o ırmakla devam edeceğiz yola.

Hayat başlı başına bir sahne ve kurgusu “an”da belirleniyor biz istesek de istemesek de.

Zaman; hepimize, düşlerle gerçeğin aslında birbiriyle düşlenemeyecek kadar ayrılmaz bir sevgili olabileceğini göstersin.

Nedir, insan ömründe en önemli şey, havadan sudan yemek içmekten başka…

Hayatımızda en çok var olmasını istediğimiz şey sevgi, aşk ama en çok, üstelik korkarak uzaklaştığımız ne yazık ki yine sevgi, aşk... Çünkü aşkın o ruhanî tarafını boşaltan, sevginin kırılmaz gücünü şehvete ve türlü çıkarlara dayayan insanların, yani yine bizlerin ruhsal çürümesi sonucudur ki birbirine güvenemeyen ve birbirinden beklenti duyanlar olarak cismanî dürtülerimizle Mevlana ve Şems’e ancak gıptayla bakıyoruz hâlâ ve Yunus’a...

Şöyle bir düşünelim,… Ne kadar yaşadığımız hiç önemli değil.. Gönül dostum, ruhdaşım, inandığım, güvendiğim diye ortaya çıkarabildiğimiz biri var mı? Bu çocuğumuz olur, bu eşimiz olur, bu sevgiliniz olur, derseniz ki “bir değil, birden çok” ama “benim benden başka ruhdaşım yok” bizzat kendi canınız da olabilir… yine de zenginsiniz demektir.

Hayatın kulağınıza, içinize fısıldadığı içten bir esintiye, kendinizi de katarak siz de bir esinti katabildiniz mi beklentisiz…Yanında durabildiniz mi, sonra gidebildiniz mi gerektiğinde sızlanmadan hayatın koynundan?
Gönlün gönle buluşma halini yaşadığınız gibi, elin elde üşümesi ve sonra konması iki yanına ve kapanması gözlerin yaşlarla…el salladınız mı o düşsel ve gerçek fısıltıya ve en güzel yere oturttunuz mu onu sakladınız mı ipekli bohçalarda.

Sonra açtınız mı bohçayı, serdiniz mi hayata?

Bir ütopyadan bahsediyorum kimse şaşırmasın. Kimse, bu nasıl bir düşünce demesin, sadece bir ütopyadan bahsettim o kadar…