Kurgu Şiiri - Abdullah Oral

KURGU

Ne zaman yaşamı kurgulamaya kalksam
İçimdeki kederli türkülerin göçü başlar
Öz kaynağını kaybetmeyen yokluk
Bozkırların küllenmiş bataklığında
Vurur kendini serap kaçkını düşlere.

Uzak umutların can çekiştiği yer

Her yürekte göllenmiş nehirler vardır
Dokun kıyılarına
Bak nasıl savrulur insan
Boz bulanık sevda sularında

Ne zaman yaşamı kurgulamaya kalksam
Yüzünü yitiren Şehirler çırım çıplak
Vurur sokak çocuklarını yüzüme..

Gözlerim dökülür ufka doğru
Yağmur süpürür caddeleri
Kanayan türküler
Örter yaralı şiirlerin üstünü
Akşamların dağılıp yayıldığı yerde.

Ne,zaman? - Kavramını çoktan yitirmişim
Karanlığın örtüştüğü o son noktada
Güneş bekliyorum.
Kaosların isimsiz vadilerinde..

Derinlerimde hançerlenmiş kurgular
Yaralı çocuklara ağıt yakar,-şimdi.
Biraz dünden kalan yorgunluk var ama
Her sabah yeniden kurulur dünya….