Kurgu Şiiri - Sadık Korç

Kurguydu her şey,
Anlamak, ömrümden uzun zamanı mı aldı.
Yakıp yıktım avuçlarımda ne varsa,
Geriye yalnızca kendim kaldım,
Karşı sandalyede oturan hüzünle.

Meğer hüznün en ağır hâlleri benim hâllerimmiş.
Beklemek… Sabır mı ister gerçekten,
Yoksa insan ömründe kaç kere ölmesi gerekir?
Dışarıda gün sıcak, hem de apaçık bir sıcaklık,

Işık, senin ellerinde dolaşırken,
Ben yavaş yavaş ölüyorum, sevgilim.
Hayalle yaşamaktan soldum.

Gerçekleri hiçbir zaman eline almadın.
Artık çok zorlanıyorum; küçük bir odada,
Saatlerin birbirine karıştığı yerde,
Kendimle baş başa kalmaktan.