Kürek Şiiri - Mehmet Çoban

“Akıntıya kürek çekmemek lazım
Akıntıda yok olur gider hayatım”

Bir bayram günü kurduğum bu cümle
Bir kurt gibi düştü içime
Kemiriyor
Semiriyor

Yarım asır öncesinde
Doğum büyüdüğüm bu şehirde
Neler değiştiğini düşündüğümde
Akıntıya kürek çekilmiş kısır döngüde

Eski diye
Başlayıp büyüttüğümüz güzelliklere
Özene bezene anlattığımız şeylere
Hasret kalmış yaşam içinde
Üzüldüm tarihe gömülenlere

Eskiden bir suyumuz vardı şehrin göbeğinde
Akardı “Karbuz” çeşmesinde
Yazın sıcak günlerinde
Buz gibi soğuk dokunurdu ele
Şimdi gömülmüş tarihe

Eskiden toplum birlikte giderdi mesireliklere
Her hafta sonu anlaşılmış gibiydi organizede
Yaklaşık beş altı mesirelikte
Herkesi birinde bulurdun boşalan şehirde
Günü gelmeyen mesirelik beklerdi sessizlikte
Özgürleşti insanlar gün geçtikçe
Karıştı günler birbirine

Kaybolan güzelliklerin yanında
Yaşayan güzelliklerde var elbette
Herkes bayılırdı Isparta’nın düğün yemeklerine
Yemeklerin baş aktörü kabine
Pirinç pilavıydı, pişirilirdi etle

Salonda oturmuş bakarken ufuklara
Karşımda yükselen dağlara
Esir oldum sıralanmış anılara

Akıntıya kürek çeken insanların şehri
Kaybederken güzelliklerini
Çıkarların kurbanı olup gitmişler
Her güzelliği çıkara kurban etmişler
Toplumsal paylaşımlar azalırken
Bireysel yaşamlar çoğalırken
Zaman su gibi gelip geçmiş
İnsanlar kendi halinde olmayı seçmiş
İnsanlık adına oluşturulacak erdemler
İnançla oluşturulacak ilkeler
Pişirilmiş çıkar tenceresinde
Tüketilmiş boş hayallerle
Savrulmuş boşa çekilen küreklerle

06.10.2014 – İzmir