Küre Şiiri - Serap Demirtürk

Elimde bir küre
Bakıyorum geçmişle geleceğin hükmüne de
Kalıyorum derinliklerin siyahında.
Koskoca ömrün silsileleri
Sıkışmış camın içine de
Düş mü, gerçek mi hissettirmeden
Tüketiyor zamanı
Ellerde mi, yürekte mi mutluluk…
Dilde mi, hecede mi yiten umut?
Kim silecek bu sisi camdan,
Kim ağartacak isleri damdan?
Ayak altında kalan şu insanları
Kim tutup da kaldıracak
Sevgi dalını uzatıp?
Siliyorum küreyi
Değişiyor roller…
Gençlik yerini bırakıyor yıllara
Aklara bürünüyor saçlar,
Dizler derman peşinde,
Hâlâ umut peşinde yürek
Ve
Eller güvenle tutamıyor,
Gözler sevgiyle bakamıyor,
Diller gerçeği demiyor.
Siliyorum küreyi,
Gitsin diye kara yel;
Ağarsın gün içerde,
Gülsün hep yüzler…
Siliyorum,
Siliyorum,
Siliyorum.
Yok!
Kürenin içinde insancıklar,
Bakıyorlar şaşkın şaşkın…
Buruk bir iz var dudaklarında
Alınlarda sanki var bin akın.
Biliyorlar ki boşadır çabam,
Biliyorlar ki nehirler tersine akmaz,
Biliyorlar ki ayak izlerinin içindedir giz
Ve biliyorlar ki
Silemez kimse kimsenin yazgısını.
Oysa
Fısıldıyorum, duymuyorlar.
Çekilin hepiniz bir yana,
Silip de çıkaramazsam bu karayı,
Mutluluğu bulamazsam gözlerinde,
Silemezsem bu isi
Kırarım,
Kırarım bu küreyi, der
Atarım da yere,
Tutarım kalanların ellerini.
Bilmiyorlar.

11.06.2008
SERAP HOCA