Kürdistan'ı Bir Yara Olmasın

Parçalanan ruhumun eşliğinde çağlayan gözyaşlarımla
Kalakaldım, şehrin soğuk kaldırımlarında
Sanki kırık kanatlı bir kekliğin
Çırpınışıdır içimde
Acılarımla, ahlarımla
Yangın yerine dönen
Alev alan
Hüzün dolu
İç burukluğum hiç durmak bilmiyor
Şakağım zonkluyor acısı içime vuruyor
Sessizliğim sürüyor, virane yüreğim yine derinden sancıyor

Şu koca şehrin dilsiz duvarları, zifiri karanlığı, uğultusu
Otobüsleri, tramvayları, gemileri üstüme geliyor
Tüm acılar, tüm kahırlar ama inatla bana yağıyor
Sanki şu dünya
Altımda kayıp gidiyor
Tank, top, hedefinde kalan
Şırnak, Dicle, Ergani, Tatvan gibiyim
Tükenmeyen şu karanlıkta, yaşadığım şu cehennemde
Dağların doruğunda doğacak o kızıl güneşi bekliyorum yine

Bu cana bu denli mi acılar yakışır? Adeta hep sürünüyorum
Düzenin cehenneminde azalıyor, tükeniyor, ölüyorum gibi
Kaç zamandır maksatlı, gayeli üstüme yürüyen
Şu şehrin çetrefili arsızlığı devlet gibi
Acımasızca
Beni benden koparıyor
Dalından hoyratça
Koparılan çiçek gibi
Bazen Dersim yarası
Bazen Diyarbakır
Bazen de Uludere yıkımı yaşıyorum kendimde
Bazen de hep kendi yalnızlığımın içinde boğuluyorum, çaresizce

Şu koca şehirde şu acımasız diyarda gözyaşlarım dökülüyor içime
Artık yalnızlığım bile sevdiklerim gibi çalmıyor kapımı
Bu bana
Tanrısal bir ceza, tanrısal bir eza mı?
Ezaya, cezaya, acıya, ölüme de razıyım
Yeter ki özlediğim gülümsemeler, özlediğim umutlar
Kürdistan’ı bir yaraya dönmesin, dönüp de beni yakıp beni bitirmesin

22.01.2017
İstanbul