Kurbanlar Şiiri - Mehmet Halil

Düşündü günlerce gecelerce
İbrahim’e borçluydu oğlunu
Belki komedi belki bilmece
Gökten inmiş, beyaz koyunu.

Çok uzun yıllar geçmiş aradan
Kafa yoran olmamış hikayeye…?
Ezberlerle donatılmış kafalar
Kulun hakkı yoktu düşünmeye.

Yine, insanlar için yaratılmış
Yine insanlar için, zayıf insan
Faydalanıyorlar her tarafından
aklından, gücünden, kanından,

ne zaman üretimden düştü
başladı mı yemeye hazırdan
onun da dolar dünyalık günü
açlığa, ya da, kavgaya kurban.

Kurbanlık koyunlar gibi ömrü
Kondular ve teneke barakalar
ekmek ve azık için bütün günü
hızla geçer, günler, aylar, yıllar.

Kimi yaşar, yormadan kafasını
Tutmuş çarkın merkezi bir yanını
Kimi çeperlerde, zorla tutunur
çaresiz karıştırır çöp bidonlarını.

Onları alet eden çarkın haydudu
Gökyüzüne uzanan binalardan
Dipte bir kuş gibi gözleyip onu
alır dişleri arasına, hazır kurban.

İşte bu yüzden, bütün bir yılın
ruhunda ve etinde sıkışmış kinini
kurban keserek açılan supabının,
verdiği rahatlıkla, oyalar kendini.
Yerini doldurur, emilen kanının.