Kurban Şiiri - Kamil Aydemir

çocuklar bile karanlıktan kaçar
çiçekler de ışığa doğru açar
aydınlıktan korkulur mu kurban
bırak mutluluk türküleri asılsın dudaklarından
ezgiler havalansın saçlarından
saçların varsın yüreğime sürtünsün
ben geçerken yanından
saçlarına güller(im) dökülsün kuşların kanatlarından
utanma bedeninden
kadınsın sen çok şeyin üstün benden
“seni saraylarda yaşatacağım” diye kandırılırsın
saray olur mu korkulardan

insansın sen kurban
kadını eve hapsetmemiş miydi afkanistan’da taliban
yüksek topuklu ayakkabı giymen
ekomomik olarak da birilerine yaslanmadan
ayaklarin üzerine durman için çalışman
sokakta gülmen
kendi başına dışarda yürümen yasak
şöyle dursun bir erkeğe el vermen
onlara göre suç bir erkekle konuşman
ha fahişelik ha okuman
düşünmesini bilirsen anlarsın kurban
aslında kadınlığına düşman türban

insana düşman töreleri de karanlık besler
neden şu insanlar sevgiye bu kadar yabanclar
babalar abiler kocalar
ah sırtını karanlığa dayıyan erkekler
gönlünüzün kapısında eli tetikte neden bekler
söyleyin anneler bacılar
cahillikten ve karanlıktan doğar acılar

nasıl bakarsan öyle görürsün
onlar ki hayata bacak arası penceresinden bakar
eline geçirse fırsat
en yakın arkadaşını bile yatağa atar
sonrada senin namusunu korumaya kalkar
düşün be kurban
o kadar küçük mu ki bacak aranda olsun
senin namusun
neden babandan kardeşinden kocandan
senin doğurduğun oğlundan (bile) sorulsun
bakmasını bilirsen görürsün
hayatla aranıza çekilen duvar türban
sen ki hayatın her yerinde açmayı bilen gülsün
yine de çoğu zaman dayak yorgunusun
güzelliğinden korkuyorsa kocan
kendisindeki eksikleri arayıp bulsun

yakışıyor mu sana kendini erkeğin zevkine sunman
beni insanlığımdan utandırıyor
erkeklerin oyuncağı olman
düşündün mü hiç
karanlık senden neleri kaptı
yaşamına hangi güzelliği kattı türban
yetmedi mi bunca kölelğin kurban