Kurban Şiiri - Kenan Arman

ezgisindeki acı siner yüzünde bir yerlere
aklında diyemediği kelimelerle kanatırken sesini
fırtınaya tutulmuş elleriyle öğrenir geçmişini
çivileri sökülmüş bir duvarı sıvazlarken
ağlamak ister parmaklarının ucuyla

vakit yangınları giyinme vaktidir
göç hazırlıklarıyla avutulurken kimsesizliği
orda gecenin ortasında bir yerde
sessizliğiyle can çekişmektedir
uzak anıların dokunulmazlığında

kıymeti sonradan anlaşılmış günlerin
dumanıyla zehirlerken kendini
elinde kanayan bir çizgiyle
acıtarak bütün yaşayamadıklarını
yazgısının üzerinden geçmektedir