Künyesinde Sonbaharin Şiiri - Seyfi Karaca

Motorsuz merasimsiz römorksuz
Ansizin cocukca bir hevestir ülkesi ask..
Kalptense ufak kücük sey göründügüne bakma sen
Hepsini biliyor
Anliyor okuyor dinliyor söylüyor
Susmak bilmeyen dillerde irmak neyse neyse caglayan
Neyse sürgün sürek kapiiz kilitsiz cekilip gelen
Sözlesmis gibi icinden gecenleri sen bile duymaz görmez bilmezken
Basedemezsin kolay degil isik neyse
Yagmur neyse
Neyse cigdemlerin ilk bahar kundaklarinda dogup gelisi
Son bahar sandallarina binip gidisi neyse ayva narlarin
Kurdugu nazli hayallere sarilip gökkusagi gibi arsiz amansiz
Tutamiyor hicbir sürgüde dolan biriken yagan kaynayan hüküm
Yesermis köpürmüs ne varsa
Sakli sirrini yasama hevesini hazzetme sevincini
Kendi gelince bütüüüün akli esrik arzusu derin meraki iflah olmaz
Urunu kökünü soyunu sicilini de cekip cagirip yazgisina yolcu ediyor
Ufak tefekten sayip bilme sen onu
Farkettigin kadar fark edilensin cünkü
Kalbindeki neysen ask ve bela orasi
Akalbindeki kim ve neyle mesgülsen
Aklindaki ocagi yanik ihya yahut
Kibriti tükenmis
Mümkünü cirasi sönmüs ölmüs
Demek ki zindan tam da sen..

Eylül / 20