Kunduracı Şiiri - Emine Sipahi

Dar akşam karanlığında
Bir çift eski kundura koydular kapının önüne
Anamın kunduralarıydı bunlar
Geceyi yırtıyordu evden taşan ağıtlar

Oturdum bir köşeye çaresizliğime ,
Sessiz sessiz ağladım, ağladım be kunduracı.
Aldım kunduraları kapı eşiğinden,giydim ayaklarıma
Eskiydi.. olsun anamındı..

Artık benim olmuştu..kunduramın sesi,
Sahipsiz kaldırım taşlarında arkadaşım olmuştu.
Tam 18 senedir birlikteyim ben onlarla.

O ayakkabılar benim kunduracı
Bakma öyle gözlüğünün altından,
Bana da eskisinden yabancı o kunduralar.
Gönlümde dinmeyen bir acı..

En candan arkadaşım onlar benim
Sevdiğimin gönlüne bağlanır gibi,
Kunduramın bağcıklarına bağlanmışım.

Eee.. kolay değildi ki,
Biz onlarla ne dikenli yollardan,
Ne çıkmaz sokaklardan, birlikte kaçtık.
Bazen çamura bile battık.
Ama yinede çıktık be kunduracı.
Belki.. kunduralarım bile ağlıyordur halime,
Gizliden.. gizliye.

Bakma.. bakma öyle kunduracı,
Bu kunduralar tamir olmaz mı?
Neye yarıyor o halde bu örs bu çekiç?
Ben her gün kalbimin kırıklıklarını tamir ediyorum
Elimde ne örsüm var.. ne çekicim.
Hadi be kunduracı görmüyor musun?
Ağlayan yetim çocuklar gibi bekliyor ellerinde.

Kimsesiz karanlık sokaklarda,
Kunduramın sesi bana arkadaş oldu.
Derdime yalnızlığıma şifa oldu sesi.
Kalbimdeki yaralar öyle derin ki kunduracı,
Bi onlar kaldı elimde.
Ne olur, ne olur tamir et onları.
Dikenli taşlı yollarda gitmekten delindi kunduralarım.
Ne olur kunduracı , ne olur tamir et onları,tamir et..