Kumsalda Şiiri - Suna Doğanay

Dokunsam iniverecekti yıldızlar
Yağmur soluyacaktı ensemde oyalansam.
Başka geceler, bambaşka düşlerle
Şüphesiz,
Kucaklaşacaktı güneşle sarılı kumsal.

Bu öyle bir duygu ki,
Sanki hiç yokmuşsun gibi
Her şey gökten inmiş, her şey kapalı gibi.
Sonra kayıp gidecekti nağmeleri ruhun.
Her şey daha açık, her şey daha net şimdi

Ormanın hışırtısı, rüzgârın uğultusu
Hep aynı melodik sesler, aynı örüntüler
Değiştir desem yazgıları,
Elekten geçirip aydınlığa yürüsem
Kumsal dolduracaktı sarnıcına denizi.

Sussam, derin bir uçurumdu sessizlik.
Yağmur, yalnızlığın aynası tekdüze
Sağanaklarla çırpınırken yelkenler
Ve bu ani yaşlılık ve her son nefes
Biraz daha yakınlaşacaktı sancılı düşüşlere.

Bırakın gitsin desem küflü yosunlar
Tutsam ellerini dalgaların,
Yürüsem ayak izlerinde Marco Polo’nun,
Bilirim, hüzün bırakacaktı geçtiği yollardan.
Her yol uzak bir gurbettir biraz.
Her kumsal, yeni bir yaşam öyküsü