Kumrucu Yarinlara Şiiri - Seyfi Karaca

Yağmur sert
Rüzgarsa şiddetli
Rayları kaygan zeminde fay hattı değiştiren ıslak bir demir yolu gibi ıssız kimsesiz ve soğuk
Doldukça ağırlığı artan ağıtların,
Keder yüküyle yola koyulmuş eksensiz dünya garından uzaklaşırken istasyon, unutulan bir bavuldaki
Sürüklenip giden yağmurlu vagon senindir
Gizli geçitlerinden karanlığın yarın denen kapı aralığına vardığı
Ve ışıltısı dökülmüş kıvılcımlardan görünen dolunay boyunca dağlar, durduğu yerden sürgüne savrulduğu,
Çığlığını ıraklaşan sarsıntılar içinde yayarak, sirenlere kaybolup boğulduğunda dünya denen tiren
Toprakta silinip ölüyorsa insanı hatırlatan yollar yıllar ve izler,
Ve koruluklar tarlalar mevsimleriyle kol saatine bağlı aşksız harmansız her mesafe hazindir, uçurumdur
Suda boğuluyorsa insan teknesi tufan,
Çalkantılı kasırgalardan nazar boncuklu keskin bakışlar atan kayalıklar yosun ve deniz
Tığ ucunda örüp işlediğini yarım bırakmış ilk yaz sevincine saplanan kama gibidir,
Veda konuşmaları titreyen seslerde kalan, artık kapısı günaydınlara çalınmayan
Soğumuş çayda hüznün
Sancıyan sızılarında ömrün
Ve erimiş tükenmiş fersiz fehimsiz mumlarında göğün, nisan damlalarının
Çorak bir serçe çırpınışından
Kurak ladesten
Sanki güvercinmiş gibilerin kanatlarında gelip geçen hancı yolcudur
Uzak dün
..ve kumrucu yarın

Mart/25