Kumralım Şiiri - Orhan Hatıl

Bu rotasız yalnızlık
gemiler köhne dualar kayıp
susturamadığım her yönde
kudurmurmuşcasına gelen bir deniz
sızar düşler yamurlar tavanımdan
kırılmaz ne bir keder ne bir umut içimden

Bu isimsiz yalnızlık
onun ismiydi
bir yaz günüydü belkide
iskelede sarı saçları
onun yalnızlığıydı belkide
bu üzerime lanet gibi yapışan yalnızlık

Sarhoş başımla bütün bir ülke gibi
karşıda ışıklarıyla aydınlanan gecede durdum yanında
rus şarkıları etrafa yayılıyordu
havada bir çırılcıplaklık, belkide onun yalnızlığıydı
babasız,kocasız,evlatsız kumralım

otobüste bir istanbul akşamı hatırladım seni
otobüste seni hatırlatan kadının yüzünde
bu yalnızlık
bu aşk acısıydı ,
uzaktı kayıptı sen kadar
kumralım
bütün yabancı diller kadar sıcak
bütün bir memleket kadar huzur