Kumdan Sevgili Şiiri - Soner Kamil Kocaman

Çocuktum,
Zaman nasıl da arsızca geçerdi
Ama hiç umrumda değildi
Koşardım bir topun peşinde
Hayatın tadı oyundu sadece
Ne içimde tasa vardı ne kafamda düşünce
Hayat sürükledi beni dünden bugüne

Sonra,
Kumdan kaleler yaptım
Güneşe rağmen
Saatlerce usanmadan
Çocuk emeğimi onlar için harcadım
En sevdiklerimi bir türlü yıkamadım
Azgın bir dalga gelene dek
Onlara gözüm gibi baktım
Sakındım, sakladım
Ama yok
Doğanın kanunu bu; karşı koyamadım
Ve anladım
Hayat her zaman kazanmak değildi
Çocuk yüreğimle kaybetmenin varlığına da alıştım

Düşünüyorum da;
Yeniden yelken açıyım çocukluğuma
Kumdan sevgili yapıyım kendi kumsalımda
Tenine renk veriyim el emeğimle
İçine can katıyım aşka olan özlemimle
Gözlerine fer veriyim yüreğimin gücüyle
Ve yanıma yoldaş yapıyım onu hüzün gecelerinde
Gözyaşlarımı silsin diye
O yanımdayken üşütmez belki beni gece

Bu kez çocuk ta değilim;
Alabilirler mi onu benden
Acıtırlar mı canımı yeniden
Acaba?
Denizler kadar engin, gökyüzü kadar sonsuz bir acaba bu
Kaybeder miyim yine onu
Acaba?
En ufak fırtına da paramparça olur mu?
Yoksa
Hayali bir sevgili de bana çok mu?
Belki de
Kumdan sevgililerle bile oynayamayacağım bu oyunu
Acaba?
Onlar mı tutacak hayatta beni, bağlayacak yeniden
Yoksa
Sorduğum bu sorular birşeylerin içim de yok oluşu mu?
Acaba kumdan sevgili olur mu?