Kumdan Kaleler Şiiri - Fatma Birnur Candan

Kelimeleri bir bir idam ediyorum dökülmeden dilimden
Belki utanıyorum, belki sıkılıyorum
Eski sözcüklere yeni anlamlar yüklüyor,
Senin için yeniden şair oluyorum.
Kimi zaman saatler nasıl geçmiş anlamıyor,
Doğan günü karşılıyor, derbeder diye anılıyorum.
Aşk mıdır acıtan canımı, zamansızlığımı, çaresizliğimi yoksa...
En zor anımda yoksun yanımda...
Yoruldum bulutları kirpiklerimde taşımaktan
Aynaya baktığında gözlerim yerine, yüklü bulutları görmekten
Her an boşalacak korkusuyla kaçırmaktan başka gözlerden, yoruldum.
Duyguların mı, yoksa mantığın mı daha çok acıtır canını sonradan
Yaşamadan bilemezsin.
Korkularınla yüzleşebilirsen tüm cesaretini toplayıp,
Dünlere bakmadan, yarınlara umutla tutunabilecekmisin? ...
İçimde umudun kırk kilitli sandıkları, payıma düşen bir avuç düş ölüsü...
Zor mudur kumdan kaleler yapmak, bir dalga yetecek yerle bir etmeye,
Bunu bilerek yinede imrenerek, özenerek kaç kale daha yapabilir ki bu yürek?
Hayatımın sen cümlesinde, virgüller umutlarım, nokta ise tek korkum oldu.
Nokta bitirir ya o en sevdiğim sen cümlemi
Hoş gör sen ondandır belkide hırçınlığı bu deli kızın.
Alalade bir vakitte başlamıştım oysa, plansız, hesapsız, koşulsuz
Ve de korkusuz.
Bir baktım ki elimde kalem masamda kağıt döküyorum içimi
Senin bendeki yansımanı anlatıyorum.
Sayende yeniden en iyi dostum ilan ettim kalemi
Halbuki terketmiştim onu apansız bir zamanda
Dökülecek bir şey olmaz sanmıştım yürekte
Ama görüyorsun ya terketmemiş dostum beni
Yeniden el sıkıştık onunla yıllar sonra
Ve karar verdik dalgaların inadına yeniden KUMDAN KALELER yapmaya