Kumar Şiiri - Abbas Paksoy

Kan’ını emer, damar, damar.
İnsan, hep kazanmayı umar.
Hayat’ına, vurur bir şamar.
İşte, buna diyorlar, kumar.

Bey gibi, oturun masa’ya.
El’i boş dönersin, susaya.
Av gibi, düşersin pusu’ya.
Çok gafil avlar, seni kumar.

Kazancı, baş’ını döndürür.
Ev’ler yıkar, ocak söndürür.
Ölü’nü, kendine gömdürür.
Asla acımaz, sana kumar.

Bir kez, düşmüş isen ağı’na.
Dadanmışsan, kumar bağı’na,
Göz diker, kıl’daki yağı’na.
Kıl’ı yalatmaz, sana kumar.

İçki’yi, baş tacı edersin.
İzmarit peşine, gidersin.
Akılsız baş’ını, didersin.
Bir gün göstermez, sana kumar.

Aile’n, dağılmış arada.
Metelik kalmamış, para’da.
Şimdi, namus kaldı sıra’da.
Onu da bas der, sana kumar.

Kahpece, kalleşçe, bir oyun.
Oynayacaksan, peşin soyun.
Keşke devrilseydi, şu boy’un.
Oynatmasaydı, sana kumar.

Besleme’si var, dadı’sı var.
Kendine göre, kadı’sı var.
Çakal’ları var, cadı’sı var.
Hiç göz açtırmaz, sana kumar.

Paksoy’um, patırdama boşa.
Cahiller, kumar’a olur maşa.
Allah'ı, unutursun hâşâ.
Bulaşmasın ha, sana kumar.