Kum Saati Şiiri - Ersin Kurt

Masamda öylece duran kum saatini kırdım bu sabah
Kendisi bile unutmuştu
Tepetaklak duruşlarının sayısını
Nasıl bir öfkeyle yere vurduğumu hatırlamıyorum
Kırıldı, parçalandı, halı kum doldu
En sadık arkadaşımın enkazı tüm eve dağıldı
Ağzını açmadı ama
Çünkü kabahatini biliyordu
O da biliyordu kendisinden beklentimi
O yüzden sustu, sonuna razı oldu
Hâlbuki ne hayallerle almıştım onu
İlgisizlikten her yerini toz kaplamış hâldeki raftan
İlk başlarda aramız da iyiydi hani
Hakkını da yemeyeyim sadıktı işine
Her akşam otururdum yanı başına
Saatlerce ona senden bahsederdim
Sonra ''sen'li'' hayallere dalıp giderdim
Her kum tanesi birbirinin aynıydı
Boş boş bakardım sonsuz kum tanelerine
Derken kum tanelerinden birisini sana
Birisini bana benzetirdim
Sürekli bize bakar gözlerimi ayırmazdım
Sonra gözlerim yanardı,
Ama kırpmazdım.
Aşağıya düşüşlerimizin bile
Zamanlaması çok farklı olurdu
Sen çok önceleri düşerdin alta
Ben ardından kalakalırdım
Sonra sıram gelir
Düşerdim saatler sonra yanına
Kalabalıkta ilk iş seni arardım
Ama nafile, bulamazdım
Kum tanesiyken bile sen aynı sendin
Varlığını gözüme sokarcasına gösterir
Sonra çekip giderdin
Yine aynısını yaptın
Yanıltmadın
Aslında hiç kırmamalıymışım o kum saatini
Benim derdim kumla değil esaretleymiş
Çok geç anladım
Neticede kum tanelerinin tek görevi zamanı geçirmek,
Seni bana getirmekti
Ama ne gelirdi ki elinden
Sonuçta o da esirdi
Üstelik esaretimizin şekli şemaili bile aynıydı
İnce narin beliniz birbirine çalardı
Düşününce kum tanelerinin hâlini
Bir bir süpürdüm yerden
Vakit geçirmeden
Tek fire vermeden...
Çünkü onlar da tutkuyla aşıktılar esaretlerine
Aynıydı derdimiz
Ben nasıl bağlıysam sana
Onlar da en az benim kadar
Bağlıydı işte,
O cam fanusa.