Kum Gülü Şiiri - Erol Yavuz

Baharın kokusunu alıyorum uzaklardan
Ilık bir rüzgarla serpişiyor yağmur
Bir ıssızlık seziyor bakışlarım
Ellerimde toprak kokusu
İçime çekiyorum yalnızlığımı

Terkedilmiş bir yanı var hayatımın
Sırtını dönüyor acımasız gidişlere
Bileklerimi kesiyorum bu baharda
Balkonlardan atıyorum kendimi
Sırtımdan vursan yaralasan da beni
Yalnız gözlerim kanıyor

Bazı geceler
Yüzümün sisinde bir ay doğuyor
Avucumdaki çölü üflüyorum
İçimdeki yangına
Gökyüzüne bakıyorum da
En çok yıldızlar imkansız kılıyor unutmayı...

İçimdeki çölde yeşerdin kum gülü
Bütün gecelerin sabahı sen oldun
Sonra gittin o sonsuz kayboluşa
İçimdeki çölde
Yalnızca yıldızlar var şimdi

27 Şub. 05