Ölü Sanıyor Şiiri - Mehmet İslami

Dört dördün onaltı ettiğin bilen
Hendesede kendin’ âli sanıyor
Yediği silleden haz alıp gülen
Kilisede çalan zili sanıyor

Koca Memil Akınlarda beğ idi
Gideriken kara Murad yoğidi
Ellâh için cihâd eden şehidi
İmân fukarası ölü sanıyor

Tahriften ders verir tarihi bilmez
Coğrafya alimi tarifi bilmez
Edebiyatçıdır ma’rifi bilmez
Hımarı teknik, fen fili sanıyor

Demet, demet, dolar TL, yurolar
Ayakkabı kutusundan filolar
Nakletmek çün gösteriler balolar
Ama rika, Rusya, şili sanıyor

Hazine sahibi zırtabozları
Düzine meczubu hırtabozları
Bu cırcır böceği karthorozları
Nimetvarı nefsin zül’ü sanıyor

Yallandıkça yal vereni öveni
İntihalci haris müzmin eveni
Taktıkları yularını geveni
Başında dökülen kılı sanıyor

Satılmışın yoktur dini imânı
Ataşlanır geldiğinde zamanı
Afakı kaplayan kara dumanı
Yangınından kalan külü sanıyor

Dayandığı şişirilmiş çuvala
Aldannca ahmak aptal avala
İnsan isen düşmanını kovala
Kurşunu, bombayı dolu sanıyor

Salyasını akıtarak hırlayan
Yapma diyen dostlarına mırlayan
Havayı basınca şişip gürleyen
Dîn imân diyeni deli sanıyor

Gardaşını yaban görenler gibi
Mürtedin gönlüne girenler gibi
Ok atmak çün yayı gerenler gibi
Düşmanı şeytanın falı sanıyor

Boş beyinde lâin iblis variken
İlâh yossi, nutuk Kurân, deriken
Maşatlıkta çifeleri yeriken
Birde kendisini velî sanıyor

Bin beşyüz senedir ki İslâm dîni
Ruhu meflûç etti tuttuğu, kini
Zekkûmun kadehteki şerbetini
Esrârı arının balı sanıyor

Nemelâzımcının peydahladığı
Âşığ-ı vatandır azımsadığı
Azrailin sağlam muhkem sadığı
Kendi gibi, iblis kulu sanıyor

Kuyruğundan yakalandı inanın
Ha koptu ha kopacaktır dananın
Memilin zevcesi Hatçe ananın
Muradının Ayşe gülü sanıyor

Haykırdıkça İSLÂMİ’nin gür sesi
İslâm hadimleri duyar hür sesi
Canlı Kur’ân Sünnetüllâh her sesi
BELHUM ADALL’arın dili sanıyor