Küllerle Konuşmak Şiiri - Sinan Bayram

Gecenin omzuna başımı koydum,
sessizlik usulca kalbime çöktü.
Bir yıldız söndü içimde —
belki ben de onunla sönüyorumdur.

Zaman, kendi kuyusuna düşen bir düşünce gibi,
dönüyor, dönüyor, ve hep aynı yere varıyor:
hiçlik.
Ama o hiçliğin içinde bir sızı var,
ve o sızı, yaşamın tek kanıtı.

Bir gün, kimse kalmayacak adımı anımsayan,
ama rüzgâr hâlâ eski bir ismi fısıldayacak.
Belki o zaman anlarım,
var olmak ile yok olmak arasındaki farkın
yalnızca bir nefes olduğunu.

Düşüncelerim kül,
rüyalarım sis,
ama içimde bir kıvılcım hâlâ direniyor —
belki umut değil bu,
belki sadece varlığın inadı.

Ve ben, bu inadı sevmekten yorulmuş bir ruh,
küllerle konuşurum her gece,
çünkü bazen susan tek şey,
hakikattir.

Sinan Bayram