Küllerle Doğan Sabah Şiiri - Muhittin Çi ...

Sokaklar ağır, sessizlik derin;
her taş bir anıyı taşır,
her gölge geçmişin nefesi gibi.
Bir aşk hâlâ titrer duvarlarda,
tırnak izleriyle kazınmış umut,
geceyi delercesine çırpınır.

Rüzgar taşır uzak çığlıkları,
işçilerin, yalnızların, düş kırıklarının;
ama güneş sessizce yükselir,
her alevin ardından bir ışık bırakır.
Yanmış her bina, direnen bir tohum gibi,
toprağa yeniden kök salar,
sessiz ama inadına yaşamla dolar.

Gözlerimde şehir, gözyaşımda yangın;
sokak lambaları titrer,
her ışık bir nefes gibi sarsılır karanlıkta.
Vicdan sorar, tarih haykırır:
“Kim kaldı, kim yok oldu bu topraklarda?”

Alevlerin içinde bir melodi yükselir,
melankoli ve direnç birbirine karışır;
geçmişin yankısı, geleceğin sessiz adımı
şehrin taşlarına işlenir.

Bir çocuk koşar harabeler arasında,
elleriyle gökyüzüne tutunur;
yaşlı bir adam hatırlar yılları,
gözlerinde biriken yalnızlık,
küllerle kaplanmış hatıralara açılır.

Ama hâlâ umut var;
aşkla, vicdanla, dirençle.
Şehir yanarken bile biz varız,
düşlerimizde, sevgimizde, suskun çığlıklarımızda.
Her yanan sokakta yeniden filizlenen hayat,
her sönen ışıkta yeniden doğan sabah.

Şehir yanıyor,
ama kalplerimizde bir şafak yükseliyor;
her küllenen duvar, her sönmüş lamba
bize anlatıyor:
Yaşam, her zaman yeniden başlar.