Küllerin Dirilişi Şiiri - Kübra Arıkan

Susmak bilmez bazen satırlar
Anlatsa da işitmez kulaklarım
Derdime derman olacak panzehri ararım kapı kapı
Güzelliğine yok hiçbir dilde emsal!
Paslı kapımın önünde dururum intizar intizar
Vadem dolar belki, dünyadan bir hüzün makamı çalar
Ritimleri tutturulamayan besteler okunur üzerime
Eşsiz zarafetine yenilir köhne yüreğim
Sana yürür çırılçıplak ayaklarım
Yol bitmese de yorulmak bilmem
Hüsrana uğramasın yeter ki erketeye yatan umutlar
Bu dünyadan göçene kadar umut hep var
Deli divane gönlün yeter ki hatır bilsin
Son gayretleridir belki kalemimin
O kâğıdın üzerine ben çok gözyaşı döktüm
Yüreğim okudukça dinlendim
İlmek ilmek sayfalarda birleştirdim
Hazmedemedi bu gönül gidişini
Bir vedaya sığdı yirmi bir yıl!
Okuyup geçmesi kolay diye yazdım ya zaten
Yaşanıp da okunsa kaç cenaze kalkardı
Doğarken kulağa fısıldanan isimler minberden duyulurdu
Selalar okunurdu yüreklerde
Marifetini görürdün oturduğun yerden
Hâl hatır bilmezsin anlarım da
Çoktan az kadar değil midir yaptığın?
Yarı yola kadar yanımda yürüdün
Ağır gelmedi mi şimdi arkamdan bakmak?
Bana da darılmasın yüreğin
Zira bu ilk dirilişi küllerimin.