Küllerimden yeniden şiir Şiiri - Leylaa ...

Küllerimden”yeniden

Ben bir zamanlar,
kendime mezar kazan
bir avuç karanlıktım.
Ama şimdi,
o mezarın içinde bir nefes çırpınıyor.
“Bitmedi” diyor.
“Ben hâlâ buradayım.”
Eskiden her yara
bir isyan doğururdu içimde.
Şimdi her yara
bir susuş…
bir şükür…
bir anlayış.

꧁ঔৣ 00LEYLAA___ঔৣ꧂

Kendimi taşlamaktan
ellerim yoruldu.
Şimdi o ellerle
yaramı sarmaya çalışıyorum.
Ben hâlâ her gün
aynaya bakarken içim sızlıyor.
Ama bu sefer
bakmayı bırakmıyorum.

꧁ঔৣ 00LEYLAA___ঔৣ꧂

Çünkü o gözlerde
hatalar kadar
bir direniş de var.
O gözler diyor ki:
“Ben sana rağmen
seni bırakmadım.”
Küllerimden doğmadım belki,
ama küllerde bir yaşam
filizleniyor.

꧁ঔৣ 00LEYLAA___ঔৣ꧂

Artık kendime düşman değilim.
Henüz dostum da değilim.
Ama en azından
barışmak için bir yer açtım
içimde.
Ve bu,
hiçbir şeyden daha gerçek.
Yine aynadayım.
Gözlerimle göz göze gelmeye
hala cesaretim yok.

꧁ঔৣ 00LEYLAA___ঔৣ꧂

Geçmiş bir duvar gibi önümde.
Sesim çarpıyor, geri dönüyor.
Affet demek istiyorum…
Ama kim kimi affedecek?
Ben mi kendimi,
yoksa o eski beni mi?

꧁ঔৣ 00LEYLAA___ঔৣ꧂

Ben artık bilmiyorum
hangi ben doğruydu,
hangi ben ihanet etti.
Ama ikisi de bendim,
ve ikisi de yaralıydı.
Bazen diyorum,
belki de affetmek,
bir unutuş değilmiş,
bir kabullenişmiş.

꧁ঔৣ 00LEYLAA___ঔৣ꧂

Ben hâlâ nefret ediyorum,
ama artık bu nefreti
dışarı taşıyamayacak kadar yorgunum.
Ve belki de bu yorgunluk,
bir başlangıç olur kendime.
Bir gün…
kendi elimle tutarım elimden.
Bir gün…
ağlamadan bakarım aynaya.
Bir gün…
kendime “iyi ki varsın” derim.

꧁ঔৣ 00LEYLAA___ঔৣ꧂

O gün gelene kadar,
ben buradayım.
Kırık,
eksik,
ama hâlâ kendimle kalemim, kağıdım ve yüreğimle burdayım…