Küllerden Tezkiye Şiiri - Seyrani Göl

Hiç kül oldun mu?
Geride ne bir şekil kalır,
ne bir ses...
Yalnızca susarsın,
çünkü kelimeler
ateşte pişmeden
anlam bulmaz.

Tezkiye budur işte:
Yanmak,
duman olmak,
kül olmak...
Ve nihayet
hiçliğe ermek.

Nefs önce kavurur,
bedeni değil,
benliği tutuşturur.
Çırpınır ruhun,
her kıvılcımda
bir “ben” yanar,
bir “ben” eksilir.

Sonra bir sessizlik iner içe...
Bir vakit gelir ki
ne sen kalırsın,
ne sende senlik.
“Ben”,
bir duman gibi
ilâhî rüzgâra karışır
ve yokluğu ile var olur.

Küller,
haddini bilen kalplerin
en güzel örtüsüdür.
Toz değildir o,
bir yanışın izzeti,
bir sükûnetin tanığıdır.

Ve Allah
hiçlerin içinden
her şeyi var edendir.
Tezkiye,
işte o hiçliğin
kuytusunda başlar
hakikatin asıl anlamına.
S.GÖL