Küllerden Doğmak Şiiri - Seyrani Göl

Sönmüş bir ocak,
yeniden tutuşabilir
küller sanma ki sessizdir;
her biri içinde
bir kıvılcım saklar hâlâ.

Yeter ki
gözlerinle görebilesin
dumanın ardındaki ışığı,
ve elin
cesaretle uzansın,
yanmaktan korkmadan.

Ham odun da pişer zamanla,
sabırla
ateşin dilini öğrenir.
Ve her yanış,
bir son değil
yeni bir doğuşun
gizli kapısıdır aslında.

Alev olamasan da
kor ol yeter;
çünkü hakiki ışık,
içten içe yanan
sessiz sabırlarda gizlidir.

Bazen
yakmak gerek nefsini,
bazen sadece
beklemek
bir nefeslik umut için,
bir yüreği daha ısıtmak için.

Kendini tüketmeden yanarsan,
başkalarına da
ocak olursun:
bir yuvanın sıcaklığı,
bir insanın
gönül kandili olursun.

Ve eğer
ocağın sende hâlâ yanıyorsa,
bil ki
hiçbir yalnızlık
seni tamamen kavrayamaz.
Çünkü ateşi taşıyanlar,
kalbiyle dokunur birbirine
ve birlikte harlarlar zamanı.

Her duman
göğe yükselirken
bir duadır aslında,
bir şükür:
“Yeniden doğdum,
yine varım...
ve hâlâ ısıtıyorum.”
S.GÖL