Küllendikçe Kul Oldum Şiiri - Sevgi Gül ...

Dünya dediğin: Yusuf'un atıldığı kuyu.
Can kırılır,
Çerçeven kırılır,
Ruhun yerinden oynar.
Tadını almayı,
Tuzunu almayı bırakıp,
Aşkın merdivenini tırmanırsın
Kah gözyaşını yolarak
Kah saçlarını yolarak.
Aşk dediğin: Züleyha imtihanı,
Kays'ın kendini buluşu,
Aslı ile kerem yangını,
Bir dağ yolculuğu...
Bu yol gül,
Bu yol diken.
Ölüp ölüp dirilirken
Güle banıp banıp çıkarsın
Alevler içinde kanayıp.
Araf gömleğini giyinince
Bazen har
Bazen kar olup
Kah yanıp
Kah donarsın.
Ne baharı dilemesi!
Hakk'a aşkla varamamışsam
Neyleyim cenneti deyip durursun.
Ruhun zemini durmadan sallar.
Öyle bir deprem ki:
Ne artçısı,
Zangır zangırsındır zikrederken.
Aşk dediğin Züleyha imtihanı kimine de.
Elmayı neylesin yürek
Aşk gözlerden ruha değmişse.
Boş kaptan mutluluk içmekte nedir?
Aşka oyuncağını kıramayanlar!
Aşktan söz ediyorlar.
Aşk insanın kendini kırmasıdır,
Kırdığı bedenini yüreğine atıp yakmasıdır.
Öyle bir tattır ki bu
İçtikçe kanmazsın.
Elmayı neylesin bu yürek.
Aslı!
Saçlarım süpürüyor nefsimi.
Şirin!
Kalbim delindi.
Göz pınarlarımın freni tutmuyor.
Leyla!
İnsan bir çöldür.
Kendini bulmadan yeşerir mi hiç.
Hiçtim.
Yandım.
Kül oldum.
Kül oldukça kul oldum.
Yere çakılmalarım acısız.
Bedenim kül,
Yüreğim har.
Küllendikçe Kul Oldum