Külhan Hancere Şiiri - Seyfi Karaca

Hayata tutunmak isteği ve yaşama içgüdüsü
Ne bir ışık
Ne bir ses
Ne bir hareket , kendi filminde başrol zamanı ölçmeye imkan mümkün tanımasa da
Karşı konulmaz bir tutkudur
Sürekli bulanıp durulan hüzünlenmenin tam saati mevsiminde kulak misafiri olunan şeylere, çınlayan yankılara
Uçan kuşlara, açan çiçeklere
Sanki bahar olup aşka gelmişsin de
Bilerek mesafesi uzatılan yolun
Çapraz kesilen çizginin
Karşı kıyının
Basamak basamak her kademede duran giden seyri seferin..
Kal öylece çünkü bağı bozulmuş viran çığlığı şu vakit, sen sen ol
Terazisi hileli zararına dükkandır
Temizlenmesi gereken bir leke yahut yeniden yapılması şart defolu bir ürün gibi siyahtan kumaşın
Aldanıp medet umma başkalarının rüyasında gezercesine ay ışığını ödünç yaşayan geceden
Ve soyu tükenmişlerden, ölümün mirasını araya devreye koyan
Pürüzlü çalkantılarda düzgün fotoğraflı insan ütülercesine içerisi bulanık düşüncelerle
Her şeyden yarı yarıya yükünü tutmuş kararını bozmuş payını almış, çalıntı seslerle yitip gicecek olan saat
Durduk yere
Gözden kayıplara kaçarcasına
Satrançtaki nalsız atlarla
Üstüne üstlük kaygı kilitleri sürgülenmiş kapının sokağın ve kol demirinin
Kahkahaları soğuk gülüşlü fincan telvesinin ve künyesi kayıp külhan hançerenin
Kimi şah
Kimi Mat
Kimi alabildiğine yayan yapıldak kapalı çarşı ve piyon, dön istersen ordan
Kavşakta ışıldayıp duruyor mayıs
Çiçekli elbiseler içinde şunca bahar ve nisan

Nisan/25